uncle Jop

Donderdagochtend nemen we nog snel een duik in het zwembad op 19 hoog, nog snel voordat we uit moeten checken en worden opgehaald door de taxi. Just in time zijn we klaar en staat de snoepjesroze taxi voor. Na tien minuten opstopping in de binnenstad, kiest de chauffeur toch maar voor de tolweg en up we go. Naar the airport. Daar kunnen we al snel inchecken, boarden en alweer: up we go, to Chiang Mai. Na ruim een uur vliegen zijn we er al en worden opgewacht door de driver annex regelateur van het The Small Hotel. I love it, staat er op zijn T-shirt en daarboven prijkt een dame die wijdbeens ligt. Vrijgevochten land, toch wel, dat Thailand. Terwijl hij ons naar het hotel brengt, regelt hij van alles voor ons van achter zijn stuur. Nog maar een nachtje extra Chiang Mai, want een nacht...... dat kan niet in zijn prachtige stad. Willen we zaterdagochtend naar Pai? Dat kan! Met de minibus. Hoe laat willen we? Acht uur? Prima! Geregeld. Nou, da's wel mooi makkelijk, zo'n doorpakker, vinden we. Eenmaal in het hotel haalt hij zijn toeristische trekpleister-album tevoorschijn, gaat er eens goed voor zitten en vraagt waar we naar toe willen? De voetballende olifanten? De tempel met een trap van bijna 400 treden? De tijger-show? Nou, nee, we willen gewoon lekker door de stad kuieren, zeggen wij. Okay, even goeie vrienden en beleefd neemt hij afscheid van ons. Chiang Mai blijkt een oorverdovend indrukwekkend te zijn. We zitten ook wel aan een beetje een drukke weg, de voormalige hoofdweg, leren we al snel, waarlangs allerlei prachtige tempels liggen. En mooie winkels. En goede restaurants. Het is ook de weg die leidt naar De Muur waarvoor een heel gezellig plein ligt en waarachter een levendig buurtje ligt. We vervelen ons geen moment in deze mooie oude stad. Laten ons elke dag masseren door de lieve dames van Pong-Salon. Voortreffelijk, deze dames! We zijn super-enthousiast, raken met ze in gesprek en leren nog wat over de pijnpunten in onze voeten: waar staat dat allemaal voor? Willen we weten. Als we ons vrijdagavond nog eens hebben laten masseren, krijgen we de heerlijke thee mee die we bij ze te drinken kregen en nog een stuk kokos-zeep. Op de terugweg naar ons hotel eten we nog bij een tentje aan de weg en ja, het eten is heerlijk, en ja, wel een beetje raar, zeggen wij tegen elkaar, maar in Nederland zouden we dit nooit doen: naast een hoop afval en vuilniszakken aan een wrakkig tafeltje eten. Met het verkeer dat langs ons dendert. Maar dat heb je nu eenmaal met mooie, oude, charmante steden. Dan knijp je gewoon een oogje toe en zie je de familie rat ook niet die lekker aan het zwemmen en spelen is in de rivier bij het plein. We hebben overigens ook nog heerlijk gegeten op de markt in de buurt achter ons hotel: verse vissoep! Ook in die buurt hebben we ook weer uren rondgekuierd. Het is overigens wel ongelooflijk heet in de stad, meer dan 35 graden. 's Middags is de zon een vurig rode bol, die verscholen gaat achter nevelen. Een prachtig gezicht! Maar soms worden we overvallen door slaap, gaan we naar ons hotel even liggen en slapen zo een uur weg. Om daarna weer naar buiten te gaan om al het moois dat de stad te bieden heeft te bewonderen. Vlakbij ons hotel liggen een paar oude, Bhoeddistische tempels. Prachtig om te zien en heel rustgevend, ondanks het stadslawaai achter de muren. Bij een van deze tempels gaan we even zitten als er net een gebed gaande is. Ik vind het zo mooi, de tranen stromen over mijn wangen. Ik ga er bij zitten, kijk, luister en ben bevangen. Zie de monnikken in hun oranje gewaden, met hun kort geschoren haar. Ze zitten in het schemerduister van de tempel, luisteren naar het gebed, prevelen en zingen mee. Buigen. Twee jonge monnikken vlakbij de ingang fluisteren in elkaars oor en giechelen. Een oude hond buiten de tempel komt aangesjokt, gaat op de trap liggen, legt haar kop op haar voorpoten en luistert slaperig naar het gebed. Als het voorbij is, ben ik helemaal ontspannen, ook door de tranen die ik heb laten vloeien.

Tranen vloeien er ook weer in Pai, aan de Pai-river. Rond twaalf uur strijken Ruut en ik neer aan de oever. Bij de bamboe-brug naast het waterrad, hadden we afgesproken met Jop. Daar ontmoeten we elkaar, om half een. We zitten er net een kwartiertje, nog een beetje verreisd en suffig door de warmte maar ook onder de indruk van al die schoonheid om ons heen, als we Jop aan zien komen. In alle rust komt hij aangelopen over de bamboe-brug. Daar is hij, roept Ruut. Jop ziet ons al en zwaait. We lopen op elkaar af en huggen. He, ik heb je vader dit keer maar meegenomen, Jop, zeg ik. We lachen en zeggen dat het zo raar is. Ruut heeft Jop bijna twee jaar niet gezien en toch voelt het als gisteren. Voor mij is het nog geen drie maanden terug dat ik Jop zag. Het moet niet gekker worden, zoon, grap ik, zie ik je nu alweer?! Na de ontmoeting aan de oever lopen we Pai in. Een wel heel gezellig en mooi dorp is het. We eten wat en natuurlijk drinken we een paar potten thee. Die Chinese gewoonte kunnen we gewoonweg niet afleren, ook al is Thailand geen uitgesproken thee-land.  Ruut en ik installeren ons bij een hotel vlakbij de rivier, bijzonder luxe maar daarover later.  Daarna moet Jop wat zaken regelen voor zijn huis. Na de regelklus gaan we bij hem thuis thee drinken. Het is wel een eindje buiten het dorp, zegt Jop. Geen probleem zoon, zeggen wij kranige oudjes dat we zijn. We hebben onze rugzakken al om en up we go again. Blijkt dat hij toch wel zo'n vier kilometertjes buiten centrum van Pai woont. Best een eindje lopen zo in die hitte met dat gewicht op je rug. Maar het voelt ook heerlijk! We lopen, zweten, kletsen, doen onderweg wat boodschapjes, kletsen en zweten en lopen. Na een klein uur zijn we er! Hij woont allemachtig mooi! In een klein huis met alles erop en eraan: een kamer, een slaapkamer, keuken en badkamer. Een veranda en als je daarop zit kijk je uit op de bananenplantage waarlangs hij woont. Ongelooflijk man! Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar! In China had je al zo'n prachtig appartement, nu weer dit huis! Jop lacht maar wat en biedt ons thee en wat lekkers aan. We gaan zitten op de rieten mat op de vloer en praten. En echt, het voelt echt als gisteren. Terwijl we thee drinken speelt Jop op zijn bansuri. We hebben het over Ram Schresta uit Dharamsala, de man die zijn prachtige bansuri maakte en wiens fluiten ik nu in Nederland verkoop. Jop wil ze ook gaan verkopen, vertelt hij. Als de thee op is, nemen we afscheid. Morgen ontmoeten we elkaar weer! Als we weglopen, staat Jop op de veranda en zwaait ons uit! Doeg! Doeg! Je lijkt uncle Tom wel, roept Ruut! Uncle Jop!

De wandeling naar beneden verloopt sneller, vanzelfsprekend maar evengoed: we zijn bezweet en hebben de blaren onder de voetjes als we ons installeren in onze hotelkamer. We hebben behoefte aan lekker een beetje badderen. Nou, geen probleem hier. Onze kamer is uitgerust met een heuse Spa! Een soort hot tube, een soort van groot bubbelbad met heerlijk warm water. Giechelend plonzen we te water en laten onze vermoeide stoffige lijven kietelen door allerlei massage-stralen. Tjeeeezus, moet je ons nou zien! Twee van die linkse rakkers vroeger! roept Ruut uit! En nu dit! We schamen ons wel een beetje, een heeeel klein beetje maar hoor. Na dit onbetamelijk baddergebeuren gaan we Pai in. Een fantastisch dorpje, ik schreef het al. Maar daarover een andere keer weer!