Jointje?

De afgelopen dagen hebben we vooral op de brommer doorgebracht. Het is zo heerlijk om door het landschap te crossen: die warme wind, dat prachtige landschap, die verrassende plekken en dorpjes, je zou gek zijn om dat niet te doen. We zijn echter niet de enigen die rondtuffen, overal zie je ze voorbij knorren, de Westerse toeristen. Gisteren bezochten we de waterval vlakbij Pai. Steeds hoger klommen we de bergen in, de weg werd slechter en slechter, er waren heel wat kuilen te omzeilen. Soms leidde dat tot wat gekift om de moped. Zit niet zo van achteraf mee te sturen, vrouw! Ja, wat wil je? Jij zit een beetje om je heen te kijken en te dromen! En kadoeng, prompt knallen we weer door zo'n joekel van een kuil. Je ziet ze ook pas aankomen, als je er een kleine 30 centimer voor rijdt, dus vandaar dat ik achterop een beetje mee zit te sturen. Er lopen in Pai heel wat toeristen met geschaafde benen en armen, op krukken en met enkelzwachtels, geen geintje! Er gebeuren veel ongelukjes onderweg. Een paar kilometer voor de waterval rijden we door een werkelijkwaar wonderschoon landschap. In de verte de hoge bergen omgeven door nevels, om ons heen velden, akkers, houten huizen op palen, kippenfamilies die de weg overscharrelen (op je remmen, Ruut! Pas op die kippen!!). De bewoners hier zijn echt bergmensen: kort van stuk, met brede donkerbruine gezichten, rode wangen en prachtig zwart haar. De vrouwen dragen vaak klederdracht, tenminste, zo noem ik het maar even, die lange tunieken in fel blauw en groen over zwarte broeken. Opeens begint het: er springt een vrouw naar de kant van de weg als we aan komen rijden en ze maakt een joint-rook-gebaar. Puf puf: Canabis?!! wordt er geroepen? Huh, zeg ik achterop, wat is dit nu? Krijgen we drugs aangeboden hier? Yup, roept Ruut, joints! en hij rijdt verder. Al snel eenzelfde tafereel: luierende vrouwen en kinderen liggen in de schaduw van een afdakje en als ze ons aan horen komen, richten ze zich op en roepen: Canabis? gepaard gaand met smoke-a-joint-gebaren. No thank you, roepen we vriendelijk terug en zwaaien maar wat.

De waterval is een heerlijke plek. Het is er wel redelijk druk, veel backpackers nemen er een duik in het riviertje of kuieren een beetje rond. Wij gaan met onze warme voeten in het water zitten en genieten van de zon. Aan de overkant van de rivier bevindt zich een dichte bushbush en er vliegen allerlei vlinders rond. Sommigen zo groot als een kinderhand, het lijken net vogels! Eind van de middag rijden we terug en passeren een voormalig Chinese nederzetting. We stoppen en bezoeken dit historische dorpje, lopen er een beetje verwonderd rond. Er staat niet in het Engels wat het precies is, maar bijzonder is het wel. Met ons lopen er ook een flink aantal Chinese toeristen rond. Het licht is nu overigens zo mooi, dat we wat plaatjes schieten. Zo ook onderweg, terug naar Pai. De laaghangende zon, de nevelige lucht, het prachtige landschap. Het is nog een beetje te overweldigend, we hebben moeite het goed vast te leggen. Morgen weer verder-oefenen, spreken we af.

's Morgens moesten we helaas onze VIP-room in de River Corner Resort verlaten. We konden er maar drie nachten terecht, daarna kwamen er nieuwe gasten in onze prachtkamer. Al snel vinden we een ander onderkomen: het Palm guesthouse. Een onwaarschijnlijk goedkoop verblijf (2,50 euro per nacht). We stallen onze bagage, tuffen rond, slaan lekkers voor de lunch in om daarna bij Jop thuis te eten. Hij zit al op ons te wachten in de kamer op de rieten mat, de schat. Voor hem allerlei hapjes in schalen en bakjes. Wij voegen onze hapjes daarbij en eten in stilte. Dat eten in stilte hebben we van Jop geleerd: eet met aandacht. Daaruit toon je je respect voor het voedsel en is het gezond om je volledig te richten op het eten op zich. Pas na het eten praat je weer met elkaar. Het voelt heel goed, heerlijk rustig. Na de lunch nemen we weer afscheid en brommeren weg van de bananenplantage. Bye bye Jop, tot morgen! Hij zwaait ons uit, gezeten op de balustrade van zijn veranda, in Lotushouding.

's Avonds laat duiken we onze kamer in en pas dan zien we de keiharde realiteit. Dit is een rotkamer! Een spartaans bed, echt, zo'n hard bed hebben we nog nooit meegemaakt! De badkamerkraan hangt halflos, het handdoekenrek is kapot, de douche geeft een slap koud straaltje. OMG, dit is het echt andere uiterste! roepen we uit. Alle waarde naar zijn niet geld! Desondanks gaan we toch maar liggen op dat martelwerktuig! De hele nacht doen we ons best te slapen. Af en toe sluimeren we wat, hebben onrustige dromen, liggen een uurtje wakker om daarna weer verder terug te vallen in nachtmerries. Morgen weg hier, zeggen we 's nachts tegen elkaar. Er zijn grenzen! Hier zijn we nu echt te oud voor. En zo doen we dat ook! Hopla, uitchecken, al om kwart voor acht gaan we weg! Er wordt geen enkele aandacht besteed aan het feit dat we hier maar 1 nacht blijven, zwijgend wordt de sleutel in ontvangst genomen. Er wordt geen eens gedag gezegd. Voor low-budget-reizigers misschien okay, voor ons niet. We vinden gelukkig snel een werkelijk oogstrelend nieuw onderkomen in het Pairimaan-resort. Een heel mooi groot houten huis met achter een lange goed onderhouden tuin die doorloopt tot aan de Pai-river. Voor mooi onderdak moet je dus dicht bij de rivier blijven, hebben we geleerd. We verblijven er slechts een nacht want morgen reizen we terug naar Chiang Mai en de dag erop vliegen we naar Koh Samui. Morgenochtend vroeg vertrekt ook Jop met de bus naar Chiang Mai. Hij reist daarna verder en verder naar uiteindelijk Nieuw Zeeland. Dat betekent weer: afscheid nemen van onze mooie zoon. Gelukkig zijn we samen dit keer en kunnen we ons hartenzeer delen.